2013-01-22

AMAIERA



Se acabó. El Baga cierra. No sé si permanentemente o no. Eso da igual.

Al llegar el lunes pasado a urgencias contaminado por un miedo irremediable y mientras llegaban las noticias (al final fueron buenas) sobre el estado de mi hijo de casi diecisiete meses, pensé en todo lo importante. Ha llegado el momento de eso. Un hombre tiene que hacer lo que tiene que hacer. Yo ahora quiero hacer. 
Tengo que hacer.

Al igual que cuando abrí el Baga el 16 de Junio de 2010, hoy siento que tengo nuevas aventuras por delante. Miedo, curiosidad, posibilidades… todavía tengo que inventar un nombre para ese combinado. Sin hielo. 
Que ya somos viejos.

Nuevas aventuras que podría tratar de resumir o anticipar con palabras. Pero como dicen Egoitz y Galder, no quemes a un potencial lector, porque solo tienes una posibilidad; que lea eso que crees inmejorable. Igual pasa con las noticias sobre el futuro de este camarero-poeta, investigador venido a menos, ama de casa y aita para muchos hijos no bastardos.

Perdón por todas las exigencias a destiempo. Perdón por la nostalgia y la tristeza que muchas veces te he servido sin querer, o queriendo. El Baga debería de haber servido solo para entretener y con un poco de suerte, emocionar, inspirar y compartir.

Gracias por no haber tenido miedo a esas letras que venían en cortas líneas y no en párrafos. Esos versos que asustan a casi todos. Esos versos que nadie quiere leer, aunque mis “poemas” son fáciles. Quizá por eso sean también prescindibles.

Gracias por haber venido muchos viernes. Me has ayudado a combatir la soledad. Ahora le tengo menos respeto. Me voy sobrio, no como el trapo de camarero que dejo sobre la barra.

Sin fotos. Sin música. Sin melodramas. Porque odio las despedidas.

7 comentarios:

Nuria dijo...

Atzerrian bizi naiz eta horregatik ez nintzen ostiralero Bagatik pasatzen. Hala ere, noizean behin, herriminaz jota edo zerbait berria behar nuenean, taberna birtual honetan zure hitzak edaten nituen. Bilbora bueltatzen naizen bakoitzean bezalaxe hutsik geratuko da Bagaren tokia memorian eta, humore txarrez, ez naiz sartuko beren tokian jartzen duten taberna zein negozio berrian. "Hemen kristolako garitoa zegoen" esango diot nere mutil eta alabari itsaondoko kaiatik paseatzerakoan Bagaren aurretik pasatzen garenean "hitz eta irudi asko pasa dira hemendik..." gehituko dut azkenean nostalgia handiz.

Koldo dijo...

Ez adiorik, gero arte baizik.
Besarkada handi bat.

Oier dijo...

Azken urteotan
bizi izandako
gauzarik ederrenetakoa,
Bagabigan.
Badakizu.
Zor ordainezina
ziuraski.
Ametsen barra,
erreala.
Oraingo ausardiak
aire freskoa
hitzetan.
Eskerrik, laguntxu.
Mirespen
eta
irribarrez.
Muxu handi bat.

Anónimo dijo...

Las gracias te las tenemos que dar a ti por esas 970 entradas, 970 ventanas que nos han permitido asomarnos a tu interior día a día. En estos 970 latidos, yo me he reido, emocionado, llorado, indignado, entretenido y hasta aburrido en alguna ocasión, y todos esos sentimientos nos los has regalado sin pedir nada a cambio, y eso no tiene precio.

Mila esker!!!!!!!!!

Muxus

Anónimo dijo...

Zorte on eta hurrengora arte. Orain oraingoa, gero gerokoa. No rush. Smile, Enjoy. Mua

Anónimo dijo...

Gracias por lo mucho que hemos desfutado N.

Desde Japón te lei agridulce.......

ESKERRIK ASKO N!!!!!!!!!

Ahora....a comerte el mundo!!!!

Li

Anónimo dijo...

"tudo acabou..."
saudade
tudo fica a comenzar
ainda tanto que gozar
Parebens Eneko